Expeditielessen uit 14 Peaks – Nothing is impossible

Expeditielessen uit 14 Peaks – Nothing is impossible

Docu over dromen realiseren, grenzen verleggen en teamwork in de Himalaya

“Wees niet bang om groots te dromen”, zo introduceert de 36 jarige Nepalese klimmer Nimsdai Purja zichzelf in de populaire Netflix docu 14 Peaks. De documentaire neemt je in 1 uur en 40 minuten mee op expeditie naar alle 8000-ers. Nimsdai beklom ze binnen 7 maanden, een wereldprestatie, het vorige record stond op 7 jaar.

Update 30 januari 2023: Record Nirmal Purja bijgesteld van 189 dagen naar 2 jaar! 

Het record van 189 dagen dat Nirmal Purja in 2019 nodig had om alle veertien 8000-ers te beklimmen is onderzocht door een team van deskundigen. Het team van Eberhard Jurgalski kwam tot de conclusie dat Nirmal in 2019 niet de echte hoofdtop beklom van Manaslu en Dhaulagiri, maar de voortop.  Jurgalski claimt dat Purja vooraf wist waar de exacte hoofdtoppen van de genoemde bergen lagen “because we spoke about it months earlier,” volgens Jurgalski. Nirmal corrigeerde zijn fout en beklom in het najaar van 2021 de echte hoofdtoppen van Manaslu en Dhaulagiri. Daarmee beklom hij alle veertien 8000-ers in 2 jaar tijd in plaats van zes maanden en 2 dagen. Daarmee heeft hij nog steeds het record in handen, de eerstvolgende recordtijd is zeven jaar.  

In de de Netflix docu liggen veel  lessen verborgen waar we allemaal van kunnen leren. De docu 14 Peaks is echt Amerikaans en om alle lessen uit 14 peaks te destilleren is wel wat achtergrondkennis nodig. Daarom heb ik ze in de blog voor je op een rij gezet. Over het bereiken van je doel, grenzen opzoeken en verleggen, out of the box denken en samenwerken om het onmogelijke te realiseren.Het is een lange blog geworden, voor wie weinig tijd heeft om het hele verhaal uit te lezen begin ik met de acht expeditielessen uit 14 Peaks:

De acht expeditielessen uit 14 Peaks:

1. Droom – ‘Wees niet bang om groots te dromen’. Nimsdai droomt van het onmogelijke en laat zien dit een grote drijfveer is achter de keuzes die hij maakt. En dan blijkt het tóch mogelijk.
2. Mindset – Het onmogelijke wordt Project Possible. Hoe frame jij tegenslagen en uitdagingen? Nimsdai verandert het narratief. Van het onmogelijke maakt hij Project Possible.
3. Commitment – Tot welke opoffering ben jij bereid om je dromen en ambities te verwezenlijken? Achter ieder succes gaat jarenlang hard werken schuil. Keuzes maken, waar de buitenwereld niets van ziet. Alleen het succes is zichtbaar. Nimsdai gaf al zijn financiële zekerheden en de daarmee gepaard gaande veiligheid op. In een land als Nepal, dat geen sociale zekerheid kent, heeft deze keuze zeer veel impact.
4. Draagvlak – Nimsdai is in staat om de juiste mensen om zich heen te verzamelen. Het juiste team. En een grote groep volgers op sociale media die uiteindelijk het verschil maakten voor zijn permit van die laatste 8000-er.
5. Supertalent – Nimsdai noemt zichzelf de Usain Bolt van de Himalaya. Met zijn keuzes zet hij daar vol op in. Waar ligt jouw talent?  Ontwikkel het!
6. Hecht teamwork – Zelfs een supertalent als Nimsdai kan het niet alleen, hij heeft een goed team en geeft ze alle credits en erkenning.
7. Motivatie – De top alleen is niet zijn drijfveer. Met zijn Project Possible en de eerste winterbeklimming van de K2 zoekt hij erkenning voor de Sherpa’s en trots voor Nepal. Zo geeft hij zijn expedities betekenis. Waar kom jij ‘s ochtends je bed voor uit?
8. Kernwaarden & waardengestuurd leiderschap – Kernwaarden in het dna van iedere expeditie. “Giving up is not in the blood, sir”- “Ik laat geen klimmers achter op de berg.” Iets moois op papier zetten kan iedereen, kernwaarden zijn pas wat waard als ze ook in daden worden omgezet. Nimsdai doet dat. Op de K2 liet hij zien dat ego’s ondergeschikt zijn. Samen bereik je meer.

Luister hier de Podcast waarin ik vertel over 14 Peaks.

 

De droom. Van onmogelijk naar Project Possible

Nimsdai heeft een droom. Er zijn veertien 8000-ers in de Himalaya, Nimsdai wil ze binnen 7 maanden beklimmen. Het vorige record stond op 7 jaar.

De uitdaging die Nimsdai zichzelf heeft gesteld grenst aan het onmogelijke. Het menselijk lichaam is niet gemaakt om op grote hoogte een zware inspanning te leveren. Het zuurstoftekort en de koude hollen het lichaam uit. De fitste klimmers kunnen misschien twee of drie van deze Himalaya-reuzen bedwingen in een jaar. Een Himalaya expeditie naar een 8000-er duurt vaak 6 weken tot 2 maanden. Je moet acclimatiseren. Kampen opzetten. Eén expeditie is al een logistieke uitdaging. Het beklimmen van alle veertien 8000-ers binnen een jaar is fysiologisch onmogelijk. En als logistieke uitdaging is het ook niet realistisch, de 8000-ers liggen in Nepal, Tibet (China) en Pakistan. Himalaya expedities naar 8000-ers zijn bovendien enorm duur. Veertien expedities in zeven maanden tijd zijn onbetaalbaar.

Nimsdai gaat op zoek naar sponsoren, maar krijgt niemand mee. “Jouw droom is onmogelijk”, krijgt hij keer op keer te horen. Toch laat Nimsdai zich niet uit het veld slaan en gelooft in zijn project. Omdat iedereen zegt dat het onmogelijk is, geeft hij het project de naam ‘Project Possible’.

Waarom?

Er zijn ruim 40 bergbeklimmers die vóór Nimsdai alle 14 achtduizenders bedwongen, maar die deden er meerdere jaren over. Waarom zou je alle achtduizenders binnen 7 maanden willen beklimmen?

Zijn grote motivatie is de Sherpa’s de erkenning geven die hen toekomt. Sherpa’s zijn de miskende helden van de Himalaya. De Sherpa’s maken het onmogelijke mogelijk voor rijke westerlingen, maar ze krijgen zelden erkenning voor hun werk. Die ongelijkheid in respect maakt Nimsdai kwaad.

Hier heeft hij zeker een punt. Alle bergbeklimmers die ik ken ergeren zich aan de mentaliteit die heerst tijdens commerciële expedities op 8000-ers. Waar betalende rijke westerse klimmers hun topbeklimming  ‘kopen’ en dankzij Sherpa’s hun droom verwezenlijken. Ik kom daar later in deze blog op terug.

Het commitment van Nimsdai

Nepal behoort tot de armste landen van de wereld. Het gemiddelde inkomen ligt rond de 240 euro per inwoner per jaar en er is geen sociale zekerheid. Nimsdai dient bij de UK Special Boat Service, een elite eenheid waar je alleen na het doorstaan van zware selecties voor geselecteerd kunt worden, en verdient daarmee een goed inkomen. Daarmee onderhoudt hij ook zijn Nepalese familie. Nimsdai moet nog 6 jaar dienen voor zijn pensioen. Dat pensioen geeft hem en zijn familie financiële zekerheid voor de rest van hun leven.

Nisdai gelooft echter zo sterk in zijn project dat hij zijn baan en alle bijbehorende financiële zekerheden opzegt, tegen het advies van zijn familie in. Hij is ervan overtuigd dat hij die  14 achtduizenders kan beklimmen in zeven maanden. Om dit alles te financieren neemt hij een extra hypotheek op zijn woning in Engeland.

Misschien heb jij ook wel dromen en ambities. Heb jij het commitment dat Nimsdai heeft? Ben je bereid om al je financiële zekerheden die je hebt opgebouwd op te zeggen, voor een droom waarvan iedereen zegt dat het onmogelijk is? Met dit commitment maakt hij het verschil. Project Possible moet slagen, er is geen weg terug.

Na afloop van mijn bedrijfspresentaties hoor ik vaak:  ‘als ik jong was zou ik dat ook wel willen’. Of ‘jij hebt geen kinderen, dus jij kunt het doen’. Het zijn allemaal slechts excuses. Er zijn heel veel mensen die iets willen bereiken voor zichzelf of voor een ander. Er zijn maar heel weinig mensen die er ook echt iets voor over hebben, die daar ook de keuzes voor maken. Niks komt vanzelf aangewaaid. Zonder opofferingen geen topsucces! Niet in het bedrijfsleven en niet in de Himalaya.

Draagvlak

Tijdens Project Possible gaan steeds meer mensen Nimsdai volgen op social media. Als hij dertien van de veertien 8000-ers heeft beklommen rest er nog 1, de Shishapangma. Deze berg ligt in China en de Chinese autoriteiten hebben de berg gesloten vanwege de COVID pandemie. Zonder deze berg kan Nimsdai Project Possible niet afronden, maar hij krijgt geen toestemming.

Om deze bureaucratische horde te kunnen nemen maakt Nimsdai gebruik van zijn snel toenemende bekendheid. Hij vraagt zijn vele duizenden volgers op social media om brieven te sturen naar het ministerie in China, met het verzoek om een permit af te geven voor de beklimming. Het blijkt een gouden zet. De Chinese overheid wordt overspoeld en geeft Nimsdai de permit. Kort daarna beklimt hij zijn laatste 8000-er. Binnen 7 maanden realiseert hij het onmogelijke: Project Possible!

Kritiek op Westerse commerciële expedities

Nimsdai heeft – terecht – veel kritiek op de Westerse commerciële expedities. Zijn uitgangspunt is: ‘ik laat geen mensen achter op de berg’. Ondanks de ongelofelijke uitdaging die hij zichzelf gesteld heeft blijft hij onder de extreem zware omstandigheden op de berg oog houden voor collega-klimmers. Nimsdai (en zijn team) gaat meerdere keren over tot een reddingsactie. Klimmers die door hun eigen team aan hun lot zijn overgelaten weet hij soms te redden. Hij loopt daarmee zelf ook meer risico en in de docu is te zien hoe hij via de radio wordt gesommeerd af te dalen. Maar Nimsdai laat absoluut geen klimmers in nood achter op de berg. Ook niet van een ander team zijn. En zo hoort het natuurlijk te zijn.

De vercommercialisering van de bergsport laat zijn sporen achter op de 8000-ers. Vaak is het toch een beetje ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. Natuurlijk is het makkelijk oordelen vanuit je comfortabele stoel. In die kou hoog op de berg in extreme omstandigheden, waar de risico’s enorm zijn denken mensen eerder ‘Het is hij of ik’. Door het zuurstoftekort gaan je fysieke krachten snel achteruit en word je analytische vermogen aangetast. Je bent volledig teruggeworpen op jezelf in een vijandige wereld. Als je op zeeniveau een heel mooi en sociaal mens bent, dan is de kans aanwezig dat je op 8000 meter toch egoïstische keuzes zult maken.

Veel deelnemers aan commerciële expedities zijn bovendien niet fit en capabel genoeg. En commerciële expedities zijn zelden een echt team. Klimmers worden eerder aan hun lot overgelaten. Dat wordt in 14 Peaks goed in beeld gebracht. Een klimmer, alleen op de berg. Compleet uitgeput en klaar om te sterven. Misschien kon hij zijn teamleden niet meer bijbenen. Dan raak je achterop en op een gegeven moment zak je in elkaar en is er niemand meer om je te ondersteunen. Dat zou naar mijn mening nooit mogen gebeuren, een expeditie doe je samen.

In plaats van zichzelf in veiligheid te brengen, doet Nimsdai toch een poging om de klimmer te redden. Daar kun je alleen maar diep respect voor opbrengen.

Zuurstoftekort heeft invloed op het nemen van beslissingen. Je wilskracht wordt er door aangetast. Je moet echt tot het bot gemotiveerd zijn, anders geef je op. Opgeven soms in letterlijke zin: gaan zitten en niks meer doen. Tot je doodvriest. Daar kun je je niks bij voorstellen op zeeniveau. In die situaties heb je een goed team nodig. Een team dat je scherp houdt. Dat je behoedt voor dit soort acties.

Je kunt je daarop voorbereiden door gebruik te maken van visualisatietechnieken. Dat is een onderwerp voor een andere blog.

File op Mount Everest

Op de Mount Everest maakt Nimsdai een bizarre foto: Een file naar de top. Ruim 200 Sherpa’s en klimmers zijn onderweg. De foto gaat viral en markeert de complete gekte. In de docu mis ik hier context. Lopen Nismdai en zijn team ook in die file? Klimmen ze langs de file?

Terug naar die bizarre foto. Als klimmer vraag ik me af: waarom wil iedereen naar die berg toe? Er zijn zoveel mooie bergen in de wereld en dan ga je daar in de file staan. Ik begrijp het niet. Maar goed, dat is de wereld waarin we leven, iedereen wil graag dat vinkje zetten en kunnen zeggen: Ik ben op de hoogste top geweest, de top van de Mount Everest.

Erkenning Sherpa’s

Het Project Possible was nooit mogelijk geweest zonder het team van ijzersterke Sherpa’s rond Nimsdai. Hij geeft ze alle credits voor hun bijdrage. En hij zoekt met zijn project erkenning voor de Sherpa’s.

Als een westerling die Mount Everest of een andere achtduizender wil beklimmen genoeg betaalt, dan kan hij een persoonlijke Sherpa inhuren die vooruit loopt en spoort in de diepe sneeuw. Daardoor wordt de beklimming voor de westerling een stuk minder zwaar. Je kan een extra Sherpa inhuren die je rugzak draagt. Bereiken ze de top dan ‘vergeet’ hij veelal de erkenning te geven aan zijn sherpa’s, die al het werk doen. Een terecht voorbeeld dat Nimsdai aanhaalt: Rijke westerse klimmers halen de top, maar kennen niet eens de naam van de Sherpa die ze naar de top heeft gegidst. Volkomen terechte kritiek op de houding van westerse klimmers.

Teamwork

Na zijn Project Possible heeft Nimsdai iets gedaan wat voor mij als bergbeklimmer veel meer tot de verbeelding spreekt en wat helaas niet in deze documentaire is opgenomen. Eén van de laatste grootste uitdagingen in de Himalaya was de eerste winterbeklimming van de K2 (8611 meter), de één na hoogste berg op aarde. Technisch veel moeilijker en steiler dan Mount Everest. Al decennia lang hebben de elite van de elite zich daarop stukgebeten. Sommigen verloren hun leven bij deze winterexpedities.

Een achtduizender in de winter beklimmen stelt veel hogere eisen aan de klimmers, het teamwork, de strategie en het materiaal. Waar je in de zomer al niet veel marge hebt om fouten te maken op 8000 meter hoogte, in de winter is het veel gevaarlijker. Dit geldt helemaal voor zo’n steile berg als de K2. Tel de temperaturen van dertig tot veertig graden onder nul op bij het zuurstoftekort, ijzige winterstormen en lawines en je weet dat winterklimmen in de Himalaya voor weinigen is weggelegd.

Met een Nepalees team reist hij af naar de K2. Bij temperaturen van 40 graden onder nul bereikt Nimsdai met zijn team op 16 januari 2021 de top, de eerste winterbeklimming van de K2. De manier waarop ze de top bereiken is voor mij het allermooiste. Deze beklimming is voor Nepal en voor de Sherpa’s. Er is altijd snelheidsverschil tussen klimmers. Het team van tien klimmers wacht vlak onder de top op elkaar. Probeer je voor te stellen dat je op 8600 meter hoogte bij minus 40 graden op je collega moet wachten. Daar is veel wilskracht en teamspirit voor nodig. En een klein ego. Als de tien klimmers bij elkaar zijn lopen ze naast elkaar, schouder aan schouder, terwijl ze het Nepalese volkslied zingen naar de top. Kippenvel.

Dit is voor mij de essentie van de bergsport. Hier is de ethiek, de stijl, net zo belangrijk als de top zelf. Je doet het samen, ego’s worden ondergeschikt gemaakt aan het teambelang. En dat onder de moeilijkste omstandigheden. Respect voor Nimsdai en zijn team!

Nimsdai, de superman van de Himalaya

De meeste basiskampen in de Himalaya liggen rond de 5000 meter hoogte. Boven die hoogte takelt je lichaam af. Door het zuurstoftekort genezen wondjes niet meer. Je lichaam wordt uitgemergeld door het zuurstoftekort en hersteld niet meer van de inspanning. Nimsdai heeft een  supernatuurlijke aanleg. Hij kan iets dat niemand anders kan. Hij functioneert beter op hoogte. De National Geographic noemt het ‘Freakish physiology’.

In de docu 14 Peaks zie je hem op de fiets zitten in een laboratorium in Londen. Experts vertellen hem dat hij meer kan doen met minder zuurstof dan een ander mens. Hij noemt zichzelf de Usain Bolt van de 8000 meter. Op basis wat ik heb gezien in de docu maakt hij die claim helemaal waar.

Na een expeditie heb ik 6 weken nodig om te herstellen. Nimsdai herstelt zo snel, dat hij direct aan de volgende beklimming kan beginnen. En dat is uniek. Mooi om te zien waar het menselijk lichaam toe in staat is, in combinatie met de juiste mindset.

Reinhold Messner: ‘Iedere dag een stap dichter bij de dood’

Reinhold Messner komt ook aan het woord in docu. De Italiaan (77) was de eerst klimmer die alle 14 achtduizenders beklom, hij deed daar 16 jaar over. In die tijd was het materiaal minder goed en voor klimmen op deze hoogte waren er nog geen commerciële expedities. Hij is echt pionier. Messner was de eerste die de Mount Everest beklom zonder gebruik te maken van extra zuurstof (zuurstofflessen). Hij heeft het onmogelijke laten zien. Hij beklom de Mount Everest zelfs solo via een nieuwe route naar de top. Dat is waanzinnig. Messner was zijn tijd ver vooruit. Hij spreekt met heel veel respect over Project Possible van Nimsdai.

“We zijn in ons leven iedere dag een stap dichter bij de dood”, aldus Messner. “Jij kan de keuze maken om de tijd die je hebt te vullen met inspiratie, ondernemerschap, avontuur, uitdaging  en vrolijkheid.”
Dat is voor mij de essentie van expedities en het leven. Je leeft maar één keer, vul de tijd die je hebt met mooie ervaringen.

Luister hier de Podcast waarin ik vertel over 14 Peaks.

 

Wil je meer inspiratie over hecht teamwork, leiderschap of high performance? Boek Melvin als spreker  en neem nu contact op. We plannen vrijblijvend een online kennismaking.