Thalay Sagar
Via een nieuwe route naar de top
Thalay Sagar
Via een nieuwe route naar de top
Bergbeklimmen op het scherpst van de snede! In zo’n 20 jaar tijd ondernamen minimaal 48 teams een poging om Thalay Sagar te beklimmen. Daarvan waren er slechts een paar succesvol. Wij openden een nieuwe route en bereikten als achtste team de top.
Team: Mike van Berkel, Cas van de Gevel en Melvin Redeker
‘Monstrous tower of stone’
In Alpinist 6 wordt de Thalay vergeleken met een ‘monstrous tower of stone’. In het boek Himalaya Alpine Style schrijft Stephen Venables: ‘not until 1979 did anyone seriously think of climbing it’.
Een jaar eerder deed dit Nederlandse team een moedige poging om Thalay Sagar in alpiene stijl te beklimmen. Dat mislukte, maar de Nederlandse klimmers waren wel succesvol op de Bhrigupanth (6772m). Thuis in Nederland werd de eerste poging grondig geëvalueerd. Mike van Berkel, Cas van de Gevel en Melvin Redeker wilden terug naar de Thalay Sagar. Ze wilden de top bereiken via een route die nog nooit eerder door een mens was beklommen! Bij succes zou het de technisch moeilijkste Himalaya-berg zijn die door een Nederlands team is beklommen.
De voorbereiding duurde bijna anderhalf jaar. Het drietal verdiepte zich in de tactieken die andere succesvolle klimmers hadden toegepast. Zo kwam ze al snel tot de conclusie dat een portaledge (een hangtentje) noodzakelijk was vanwege de steilte van de wand en de grillige weersomstandigheden. In het jaar voorafgaand aan de expeditie reisden ze regelmatig naar Chamonix om de bedachte strategie en tactiek te testen en te finetunen. De tactiek was een compromis tussen het maximaliseren van de topkansen en veiligheid op de berg.
De beklimming
Het team voerde een grondig geteste strategie uit. Om de top te kunnen beklimmen moest het team eerst een 500 meter lang ijswandje bedwingen dat leidde naar de voet van de steile topwand. Dit ijswandje is al een tocht op zichzelf. Zo’n 180 kilo aan materiaal sleepte het drietal naar de voet van de steile topwand. Dit materiaal bestond uit eten, twee hangtentjes (10kg per stuk), flink wat ijsschroeven, warme kleding, touwen en voor 10 dagen aan proviand en gas om sneeuw te smelten. De foto apparatuur van Melvin en de filmcamera van Mike ontbraken vanzelfsprekend niet.
De top
Het moeilijkste deel van de beklimming is een 850 meter hoge bijna vertikale ijs-en rotswand. De overhangende passage werd door Melvin in relaxte sfeer beklommen, aangemoedigd door een grappende Mike en Cas. Het team bivakkeerde twee nachten zittend op een zelf gehakte richel in het ijs. Ondanks de overweldigende sterrenhemel en het schouwspel van weerlichten leverde het eerste bivak geen beste nacht op, mede door de spindrift die op het drietal neerdaalde. Mike en Melvin deelden een richel die zo klein was, dat Mike zijn benen in Melvins schoot legde, terwijl Melvin’s benen rustten in de nek van Cas, die op een richel onder hen zat.
De dag daarna forceerde Cas een weg omhoog door de steile rotspartij. Daarmee lag de weg naar de top open. Op de topgraat stormde het zo hard dat het team daar onmogelijk kon overnachten. Vandaar dat ze terug afdaalden de wand in, op zoek naar een geschikte bivakplaats. Die vonden ze niet. Het begon te sneeuwen het werd een nacht van rillen en minuten tellen. Niet in de minste plaats voor Cas, die zijn slaapzak verloor en onder een reddingsdeken de nacht uitzat. De isolatiewaarde van de drijfnatte donsslaapzakken van Mike en Melvin was toen allang veranderd in die van een zak aardappelen. Het was de volgende ochtend of snel naar de top, of snel naar beneden en naar huis.
Het rotsvaste vertrouwen in elkaar en de uitgebreide team-voorbereiding gaf genoeg vertrouwen om, ondanks het slechte weer, toch door te klimmen naar de top. Het werd de achtste beklimming van de Thalay Sagar (6904m) ooit.
De afdaling
Dankzij de goed uitgedachte strategie en uitgebreide teamtraining in de voorbereidingen van de expeditie bereikten Mike, Cas en Melvin dezelfde dag nog hun tentjes onder aan de berg. Het kamp moest in allerijl worden verplaatst vanwege het acute lawinegevaar.
De expeditie duurde 9 weken en de uiteindelijke beklimming van het basiskamp naar de top en weer terug nam 10 dagen in beslag. Het drietal bereikte veilig het basiskamp waar hun kok heera ze verwende met overheerlijke maaltijden. Om het succes te vieren genoten de mannen van een sigaar en een goed glas whiskey.
Naschrift
Het gehele team op de top van de mooiste en een van de moeilijkste Himalaya-reuzen is de verwezenlijking van onze droom. Juist omdat we de top bereikten via een route die nooit eerder door een mens was begaan. Het succes was het resultaat van een compromisloze voorbereiding. Er werd ruimschoots over de beklimming gepubliceerd door de internationale vakpers: van het Koreaanse Mountain tot de Franse Vertical, Duitse Klettern, de American Alpine Journal, het Engelse High, Climb en het Amerikaanse Alpinist 6 …etc etc.
